ร้อยสิบ

ห้องโถงเต้นรำระยิบระยับราวกับความฝันที่ถักทอจากคริสตัลและแสงเทียน โคมระย้าสีทองส่องสว่างอยู่เหนือเรา เปลวไฟที่ริบหรี่สะท้อนบนพื้นหินอ่อนซึ่งขัดเงาจนฉันมองเห็นใบหน้าที่ประหม่าของตัวเองในนั้น ฉันยืนอยู่ใกล้ขอบห้อง กำชุดราตรีสีน้ำเงินเที่ยงคืนด้วยนิ้วที่ชื้นเหงื่อ พยายามแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้กำลังกลั้นหา...